Pijnpitwinterland

Het is niet omdat Tom, Sofie en Corto op bezoek zijn, plus nog een heleboel vrienden, sommigen ook met babies , dat we volledig stilvallen op deze blog . En de titel zal wel duidelijk worden als jullie de foto hierbij bekijken - voor mij is het de allereerste keer dat er ijspegels aan de fontein in het dorp te zien waren.

Alvast een heel leuk weekend, en een jaar vol muziek, vreugde en niks dan leuke verassingen voor jullie allemaal. Dat is de wens van Peterpijnpit !

Gisterenavond

... beloofd, dus vanmorgen uitgevoerd wat we ons voorgenomen hadden : meer prentjes van avondlijk Pijnpittendorp.

Met nogmaals warme wensen voor een jaar vol muziek !

Avondwandeling

... op 24 december ziet er hier uit zoals uit de prentjes mag blijken ! Het vuur dat bij het begin van deze blog brandt is er om jullie allen warme wensen voor de komende dagen toe te sturen. En de beelden die volgen zijn "Impressions Pignans Soir" - lichte referentie naar de man die "Impression Soleil Levant" of zoiets van die strekking onder zijn schilderij zette.



Als het allemaal lukt, dan komen er morgen nog enkele van de serie ... 'k voel de Zandman aankomen - die is ook op wandel blijkbaar .

Le mistral

Inderdaad "le mistral", niet te verwarren met Nobelprijswinnaar F. Mistral - zonder le - welnu, "le mistral" blaast volop vandaag, en blies volop vorige nacht, met windstoten die de honderd per uur makkelijk halen. Maar gezegde mistral zorgt ook voor heldere hemels, blaast alle stof weg, en maakt soms prachtige hemels, zoals die van gisteravond. Jullie hebben hem al gezien ! Tot ...

"Verboden te .....

... sterven." Dat las ik daarstraks op Vrt-Nieuwsnet - en het ging om een burgemeester ergens in Tropisch Amerika die dat verbod wou uitvaardigen daar zijn kerkhof zo goed als vol bleek, en hij geen toelating krijgt tot uitbreiding - het bewuste kerkhof ligt in een ecologisch kwetsbaar gebied...

Maar waar wil Peterpijnpit nu naartoe , hoor of zie ik al een aandachtig lezeres of lezer denken. Want wie dit leest heeft dat allang via VRT radio of Televisie vernomen, zo denk ik dan weer. Wacht tot de oplossing komt - zo dadelijk, en zonder foto deze keer .

Hier niet zo ver vandaan ligt een bekende badplaats, Le Lavandou geheten, niks te zien met lavendel, alles met "plaats om te wassen" voor de etymologisch geïnteresseerden. En daar hebben ze ook een begraafplaats. Natuurlijk. En een burgemeester. Ook verstaanbaar. Die al in 2000, het jaar van de Millenium-bug, een gelijkaardig verbod hééft uitgevaardigd. Want ook zijn begraafplaats, kerkhof, cimetière, dreigde vol te lopen. En de man kreeg van Parijs, die hebben hier zowat alles te vertellen, niet de toelating om een nieuw kerkhof te bouwen, want hij wenste dit te doen in een gebied dat al jaren niet-bebouwbaar verklaard was, wegens " kwetsbaar en ecologisch zeer waardevol". Daarbij, Le Lavandou heeft geen bouwplaatsen meer - en 80 % van de woningen zijn er "résidence secondaire". Maar onze burgemeester had al aan een zestigtal mensen bouwvergunningen toegekend, niet voor grafmonumenten, nee gewoon voor villa's in de heuvels...
Een mens mag toch "une résidence secondaire" hebben zeker ?

En hoe gaat het verhaal verder ? Vandaag staat er in de krant dat de Raad van State elke mogelijkheid van bouwen in dat gebied uitsluit - zowel voor de burgemeester als voor alle privé-personen die in de buurt van het kerkhof zouden hebben willen bouwen, wetend dat er een kerkhof had kunnen komen, of dat niet wetend.

En wat zal de toekomst brengen ? De advokaten die zich een klein beetje interesseren in dit soort van zaken wrijven zich al in de handen , want al die potentiële bouwers gaan onze burgemeester natuurlijk "op het matje roepen" wegens financieel verlies. En wie gaat uiteindelijk de kosten van dat alles dragen ? Eénmaal raden mag !

Bonne soirée à vous tous !

Le Rayol II

Goede lezeressen en lezers

Weer eens moet ik me verontschuldigen - bij mijn vorig relaas heb ik, dom zoals ik weleens durf zijn, een helemaal niet juiste foto gekleefd : wat "Mer" had moeten zijn is "Maures" geworden , en dus is het nu het ogenblik om jullie van een juist prentje te voorzien.

Komt nog bij dat via een goeie vriend er een tweetal websites gemeld zijn waar jullie nog veel meer moois op kunnen vinden uit "Le Jardin du Rayol" , namelijk op www.kuentz.com/rayol1.htm en www.kuentz.com/rayol2.htm

Allen daarheen en ... "bon app'" zoals mijn overbuur Robert daarnet zei !

Le Rayol

Een naam zoals er veel zijn, zal misschien wel iemand denken. En toch, een naam om te onthouden ! Voor wie wil zien hoe een tuin hier aan de Middelandse Zee er kan uitzien, is er één goede plaats om niet te missen : Le Rayol.

Eigenlijk is het de naam van een dorpje, aan de kust een beetje westelijk van Cavalaire, met zijn hele naam Le Rayol-Canadel, en aan de rand van de zee ligt daar een wonderlijke tuin, niet alleen méditerraan "van hier" , maar eveneens van Zuid-Afrika, van Chili, van Mexico, van Nieuw-Zeeland , van China, enfin van overal ter wereld waar het klimaat dat wij hier mogen meemaken "huisklimaat" is. Het Conservatoire du Littoral, een vereniging die tracht de kust van Frankrijk zo open mogelijk te houden beheert dit juweeltje, en had vandaag een Open-Winter-Dag georganiseerd - en jullie weten ondertussen dat deze jongen voor wat er buiten te zien en te beleven is graag tijd vrijmaakt.

Dus, mijne maat Robert van hierover in de auto gezet, en "wijle weg". Ik ga geen lijstje maken van wat we er allemaal hebben mogen zien. Ik ken trouwens nog veel te weinig van de inheemse struiken en bomen. Maar dat de eerste mimosa-bomen al bloemen dragen, en de eucalyptussen ook, dat heel wat cactussen uit Mexico ook in bloei staan, en de boomvarens uit Nieuw-Zeeland nu op hun mooist te bewonderen zijn wou ik jullie toch niet onthouden.


En voor wie nog niet had begrepen dat jullie correspondent hier weer wat kan gaan "bijstuderen" weze gezegd dat ze er gelukkig regelmatig wandelingen en namiddagen organisren " met bevoegde gidsen ". En daar zal ik dan maar zorgen niet te veel van te missen, zodat ik jullie misschien nog wel eens mee op verkenning kan nemen ...

Bedankt !

... jullie allen die deze 6 december de nodige luister hebben bijgezet, door e-mails, kaarten, gedachten , kadoo's en heilwensen.

We zullen ons best doen en vol-houden , iets wat hier met alle wijnboeren in de streek helemaal niet zo moeilijk is !

En voor wie zich afvraagt hoe het voelt om mij nu zo goed als gratis met belgische "verplaatsingsmiddelen" te mogen verplaatsen, zie hierbij een picturale proeve.

Eindelijk !

Na mijn zaterdagse probeersels, die uiteindelijk geleid hebben tot het kunnen aanduiden van "links" waardoor de geschriften van vrienden ook u , lezer van Aludesnieuws, niet gespeend blijven is het tijd om in het kort enige zondagse bezigheden toe te lichten.

Niet elke zondag verloopt zoals deze , maar gewoonlijk is het toch op zondag dat er een beetje geluierikt kan worden. Vandaag dus ook, tussen de bezigheden in dan . En wat die dan wel geweest zijn ? Eén : proberen het pompje dat vorig jaar het plonsbadje hielp helder houden opzoeken en aansluiten - een gevolg van problemen met de filterinstallatie die het voor het ogenblik heeft opgegeven. Twee : de bodem van het zwembad stofzuigen met behulp van dat eerder genoemde pompje.

Drie : een demi-resto gaan halen bij de bakker, en een krant daarnaast. Over de zalm en coppa-chiffonade bij dat brood niks dan lof ! Vierde aktiviteit van de zondag : nog wat door-stofzuigen.

Vijf, en de vijf maakt mijn dag helemaal goed : eindelijk mijn zelfgeknutselde vis op zijn plaats gehangen - naast één van de ramen van de veranda - en zie zelf maar : hangt die daar niet goed ?

Allemaal beste zondagavondgroeten vanuit Pignans dat vandaag grotendeels zonnig was, en heel de dag brom-vol stond van het geluid van tientallen Harley-Davidsons die voor de Téléthon (zeg maar Kom op tegen Kanker à la française) toertjes reden met wie achterop tegen betaling mee wou. Geef mij maar mijn Little H die ook over de paadjes vol keien en stenen rijdt en dat zonder lawaai ...

Zaterdagse probeersels

Na alle raadgevingen, aangeduide websites, hulplijnen en misschien heeft ook enige web-geest me dan toch op het goede spoor gezet. We proberen alsnog een tweetal links te plaatsen - Marco en Spaghetti - zet jullie krap !

Linkser...

... misschien is dat de oplossing wel. Ooit had ik een tante die ons het volgende rijmpje leerde , te gebruiken wanneer iemand ons voor de keuze stelde te kiezen tussen wat er in één van zijn of haar handen verborgen zat :

"Hoe linker hoe flinker, hoe rechter hoe slechter."
Vandaar dus : links, linkser, linksst !

Links ?

Als dit lukt , ben ik weer wat verder geraakt.

Bang! Bang!

Dat is wat je , vooral ' s avonds, in de bossen en heuvels hier rond mijn huis hoort. De jagers zijn op pad. En het lijkt me dat de franse jagers ofwel een stukje minder zeker zijn van hun "schotvaardigheid", ofwel alle wild zeker dood willen, ofwel steeds weer twee stuks wild tegenkomen, ofwel denken dat ze zelf voor echo moeten zorgen, enfin de schoten zijn zo goed als steeds dubbele schoten.

Een ander fenomeen dat bij het jagen hoort is de verschijning van huisvlijt-affiches die te vinden zijn in de buurt van de plastic containers die langs de weg staan om vuilnis in achter te laten. Steevast (wat een mooi woord !) bevat die brief een verzoek om inlichtingen over een verloren hond, zonder naam want de meeste jachthonden heten gewoon "chien", meestal wel met aanduiding van kleur en geslacht en grootte. En je ziet ook regelmatig in camouflagepakken geklede mannen rondrijden in ouwe Renault-camionettes of omgebouwde "R-viertjes" speurend naar verloren "chiens" en alleman aansprekend om hun compagnon toch maar terug te vinden.

En nu het over jagers gaat, gisterenavond stapte ik nog even buiten om een blok of twee hout voor de nacht te gaan halen, en daar stond aan het firmament (ook een mooi woord hé !) mijn winterse sterrenvriend te schitteren : Orion in volle pracht, klaar en scherp oplichtend - de voorbode van nachtvorst . Wat die met jagen te maken heeft ? Zijn andere naam is toch "De Grote Jager" ...

Eénenvijftig ...

... stelt niet mijn zoveelste blogje voor - de eerste foto die erbij hoort legt wel meer uit. Dat het mooi weer was vanmiddag ondermeer. En daarom werden de stapschoenen weer maar eens aangetrokken - ze hebben het nodig van ingelopen te worden : de linker (zie foto) kraakt - of piept - nog steeds , en de rechter (zie andere foto) begint zich ook te laten horen - enfin ik stap in stereo.

Dit alles een resultaat van de "51" op het terras van de "Bar des Sports" ... als je daar gezeten hebt voel je je verplicht van wat aan die "sports" te gaan doen, en die schoenen moeten nodig ingestapt worden, of ik krijg ze niet aan mijn voeten aangepast tegen de tijd dat ik ze veel gebruiken ga - de lente is er nog niet, maar ik denk er al regelmatig aan - dat is namelijk de gekozen periode om de tocht naar Compostella te beginnen. Meer daarover later, als het allemaal wat concreter wordt.
En het was mooi weer, en het bleef mooi, ook toen ik de wandeling rond de heuvel hierover Les Aludes begon , en plots gezelschap kreeg - een wandelmakker die geen schoenen nodig bleek te hebben, maar gezelschap op prijs stelde - beleefd, rustig, sportief, blond, niet opdringerig , en waarschijnlijk heet hij "Canelle", maar het zou ook "Rony" kunnen zijn - er zijn een paar buren die hun hond wellicht een hele namiddag gemist hebben. Denk nu niet dat ik het beestje gelokt heb - ergens onderweg kwam hij op me af en was duidelijk niet van plan me het eerste uur alleen te laten !



En het laatste prentje toont een namiddagzicht op de heuvels aan de andere kant van de vallei , met beneden in de vlakte nog een stukje van het dorp hier, en de beroemde wijngaard van Rimauresq - ook daarover heb ik het later nog wel eens.

Inmiddels een gezellige verderzetting van alle leuke aktiviteiten gewenst aan jullie allen, en tot ... de volgende keer.

Plaine des Maures

... heet de "Réserve naturelle" waar ik deze namiddag een wandelingske ben gaan doen - ze ligt geen twintig kilometer ten noorden van Pignans, en heeft een heel specifiek uitzicht : een soort hoogvlakte, maar niet hoog als bijvoorbeeld de Hoge Venen, misschien zo'n honderd meter boven de zeespiegel. By the way, naar het schijnt ligt die op ongeveer nul meter ...

Het fotoke hierbij toont het stuwmeertje dat middenin die vlakte ligt (zelfde hoogte vermoed ik ... ) maar tevens ende ook het mooie weer waar we vandaag weeral mochten van genieten - iets wat ik jullie lieve lezeressen en lezers niet wou onthouden.

Al dat mooie weer lokt me steeds weer naar buiten, wat dan weer inhoudt dat er niet direkt aan recepten en lange blogs gedacht wordt. Wie dus echt niet meer weet welk gerecht klaarmaken, zal dan wel op slechter weer hier moeten beginnen rekenen. Of een kookboek raadplegen !

Au plaisir de vous lire, et bien le bonjour de votre serviteur.

Achtentwintig graden

... is nog altijd de vereiste temperatuur om "cigales" te kunnen horen. Vorige week in "El Pinxto" , te Antwerpen vond niemand de nederlandse naam voor die diertjes - gelukkig heeft mijn goeie vriend van altijd, met name Wouth"je" altijd een oplossing of een verklaring klaar - het beestje dat hier zowat "HET" symbool voor de Provence is geworden heet bij ons cicade - en niet krekel , zoals de eerste vertaler van "La cigale et la fourmi" meende. En dat La Fontaine die eerste fabel uit zijn eerste boek bij Aesopus is gaan halen doet er allemaal niet toe : een cigale is voor ons allemaal vanaf nu een cicade , en niks anders meer. En dat meneer cigale zingt om madame cigale te lokken, da's maar mooi. Wie zou er soms niet willen kunnen zingen , ook al moet het daarvoor zo warm zijn ...

Maar echt mooi dat beestje ... dat is een ander verhaal! Het prentje bij deze blog is duidelijk genoeg - en wie graag wil zien hoe zo'n insekt uit zijn cocon kruipt ( Aloysius, zijn die "c's" wel goed in al mijn woorden, of moeten dat "s'n" worden , of "k's" of zouden we toch niet beter Van Ostaijen zijn spelling terughalen ? ), er zit ergens op het net een prachtige reeks van die metamorfose , gevonden via Google, en "cigale , als mijn herinnering goed is op naam van Cigalon - foto's gemaakt in Le Lavandou, en dat ligt hier vlakbij ...

Voor zij die zich hebben laten "vangen" door de titel : die 28 graden bereikten we vandaag niet - in de schaduw was het maar zo rond de achttien ... maar zon in overvloed, en zo blijft het nog voor de rest van de week - en wat mij betreft nog veel langer !

Rahib Abou-Khalil

... speelt zijn muziek vanavond op de DVD, en als titel voor een blogje heeft hij zeker des lezers interesse gewekt. Over zijn mengeling van Noord-Afrikaanse muziek - hij speelt oud - en jazz wil ik maar alleen kwijt dat ze ongelooflijk is - en hij schrijft ze zelf ook nog ! Komt hij ooit in de buurt : niet te missen ! En die "oud" is een Libanese mengeling van gitaar, mandoline en nog een ander snaarinstrument , enfin een arabisch muziekinstrument ...

En voor de impressie van "Les Aludes" die hier als foto getoond wordt moet ik Mickey en Les Meszaros, "Vancouverians", en goeie vrienden geworden, bedanken.

Jullie lezers hebben een verontschuldiging te goed : twee weken "Belgarije" hebben me zodanig beziggehouden dat bloggen er niet bij was, tenzij als korte reaktie op iemands' schrijfwerk, de kleinkinderen en hun respektieve mama's en papa's hadden recht op voor ene keer "onverdeelde aandacht".

Nu ik terug in Pignans ben aangeland, waar het weer regenachtig, of liever "belgarijs" is, moet er weer een draad opgenomen om het rechte spoor niet uit de hand te laten lopen - zoals een slecht schrijver het zou formuleren.

Wat er van hieruit te melden valt ? Twee weken Belganistan waren te kort om alleman die ik graag ontmoet had weer te zien. Wat een plezier dat Dany een heel leuke avond ineen gestoken had - iets om zeker nog mee te maken - over de voorwaarden houden we nog wel eens "een klapke" , en het ter sprake gekomen idee om Pignans en omgeving te komen verkennen mag op mijn volledige medewerking rekenen ( ook weer een soort stijl- of gedachte(n)fout zeker, Aloysius?). Tussen haakjes die er niet staan : al die leestekens die ik zo probeer te gebruiken leidt toch niet tot te veel geestelijke inspanning hopelijk ?

Ondertussen heb ik hier mijn maat Even uit Noorwegen-en-Vancouver en zijn echtgenote Anne ontmoet, ze komen hun huis in het dorp verder schilderen, inrichten, klaarmaken, organiseren en kontroleren, en voor de coördinatie met de ééntalige inwoners van de Var zorgt Peterpijnpit ... zoals voor het voeren van mijn andere maat Robert naar het station van Toulon morgen maandag.

Voornoemde Rahib Abou-Khalil en zijn kompanen zijn aan een live versie van de "Lewinski March" toe, en ik aan een slokske van mijn Kasteelbier-in-origineel-glas - een geschenk van die schoonbroer die voor de juiste brouwerij werkzaam is ! Schol !

A votre...

... santé.

Veel meer moet het voor deze keer misschien niet zijn !

Of, om het op Aloysius Primus zijn wijze mee te delen , en in zijn en Marcus Aurelius' taal : Carpe Diem .

Zomer ?

Of herfst ? Vandaag begon het stilaan met de letter "H" , ook al blijft de temperatuur zo bij of boven de twintig graden zweven, en ook al kan een plonske in het zwembad - of de zee zoals gisteren - nog steeds.
De blaren van de wilde wingerd tegen de zuidgevel beginnen ferm rood te verkleuren, hier en daar dwarrelt er eentje naar beneden, de kleur van de wijngaarden is niet groen meer, eerder geel, of bruin, en hier en daar felrood. Nu hoor/zie/lees ik er al een paar denken " De Peter is toch zowat kleurenblind/kleureblind/blind voor kleuren ?" - ja maar zo erg nu ook weer niet, als ik tenminste dichtbij ga kijken !

Maar hoe zit dat dan met die zee ? Wie gaat er nu toch naar zee in Oktober ? om een lang verhaal kort te maken , hier in telegramstijl hoe twee jonge Canadezen hier belandden :

Pa Meszaros is een maat van Even Pellerud, mijne Noorse maat die in Canada de Nationale Vrouwenvoetbalploeg traint, en die Meszaros zijn zoon van achttien ( jaren , geen inches of schoenmaat of zo ...) is op Europatrip met een buddy van hem, Paul en ook achttien (zie hiervoor wat betreft precisering).

Telefoon - kunnen we langskomen - 't zou maar erg zijn als het niet kon (geldt ook voor lezers van dit kroniekske - wel verwittigen hé) - en waar ga je dan naartoe met zo twee van die gasten ? Naar Cassis (zie kaart Frankrijk - tussen Marseille en Toulon) voor de Onvoorstelbare Calanques, het strand vlak bij de haven, de cafeetjes en resto's, de kleur van huizen en boten, het licht dat Pissaro en andere impressionisten zo impressioneerde, en de nog ongelooflijker "Route des Crêtes" per cabrio, een auto die hier pas echt tot zijn recht komt - ook al is mijne Golf ondertussen al bijna twaalf ...

En nu vanavond hebben ze het op Météo France toch over regen voor de komende dagen gehad zeker ! Mede daardoor stuur ik jullie deze keer het bewijs dat het gisteren nog prachtig weer was hier - uiteraard als ik erin slaag van mijn prentjes doorgestuurd te krijgen - wat de laatste tijd nog behoorlijk gelukt is !

Intussen voor jullie allen nog een beste beste gewenst ( en de tweede "beste" mogen jullie zelf kiezen !).

Wel-aludes-frikadellenkoek

Eindelijk komt het ervan. Hopelijk hebben jullie, waarde lezers, niet gewacht met het bereiden van enige andere spijs, indien wel, dan zal het met de spierbundels op buikhoogte nog wel meevallen.

Enfin, passons aux choses sérieuses. Hoe frikadellenkoek te maken moet allicht niet al te expliciet verklaard worden, ik beperk me tot de essentiële onderdelen die er aludes-frkk van maken :

gebruik liefst wat grover gemalen gehakt van het varken en het rund. De eieren worden even geklopt, wit en geel samen gemengd en gebruikt - wie de schaal erbij wil moet dat zelf maar weten. Zout en peper alsmede kruidnoot toevoegen naar eigen godsvrucht en vermogen. En dan nu het leuke : haal de pitten uit een behoorlijke portie zwarte eerder grote olijven, indien gewenst voorzien van provençaalse kruiden, snij het vruchtvlees in stukjes en meng dit door de massa die voordien reeds verkregen was door vlees, eieren, paneermeel ofte "sjapeluur" door elkaar te halen , bij voorkeur in een recipiënt zonder te veel gaatjes, wat tot verlies zou leiden. Het braden zoals steeds ... als er niet voldoende zon is, dan is de oven aangeraden.

En wat eten we daarbij ? Al eens gedacht aan aubergines met tomatensaus ? Nu we toch bezig zijn, hierbij de werkwijze :

Snij je aubergines (voordien gekocht natuurlijk - ik zou niet willen aanzetten tot diefstal) in lange plakken die in een pan een vijftal minuutjes in de olijfolie gebakken worden... De tomatensaus - zonder vel en zonder pitten aub.- wordt over de plakken aubergine gesmeerd, die zelf op de bodem van een ovenschaal terechtgekomen zijn, uiteraard nadat voornoemde schaal van olijfolie voorzien was. We hebben zeker nog enekele plakken aubergine over, die vormen dan de tweede laag, die ook weer tomatensaus erbovenop krijgt, en zo verder tot alles opgebruikt is. Wat kruiden betreft : laat je fantasie los, denk aan look, zout, grof gemallen peper, terwijl de tomatensaus uiteraard reeds van kruiden voorzien was. De ovenschaal gaat mee de oven in, misschien wel samen met de frikadellenkoek ( Pain de veau voor wie het op zijn frans wil ).

En als toemaatje een fotoke van onlangs in de wijngaard betrapte druivendieven.

Gegroet jullie allen, tijd voor pasta vanavond - maar daarover misschien een volgende keer .

Geen aludes-frikadellenkoek

... geen tijd voor recepten, wel even een tweetal foto's proberen te sturen - één met zeeleeuwen - geluid moeten jullie er maar bijdenken - die beesten hebben elk een hese klaxon ergens in hun keel -de grote meneren kunnen tot anderhalve ton wegen ... de madammen zijn wel een stuk slanker !
Wie de twee zwemmers zijn hadden jullie al wel vermoed zeker : moeder en kind in hun element. Ik wens hen het aller-allerbeste - en jullie ook !

Net bericht gehad van onzen Tom, goed geland in Bxl na een lange goede reis - terug uit Alaska aub.
Zonjours dus , en dat recept komt echt nog wel !

Zon-zondagmorgen

... van het eerste deeltje van de titel hoop ik dat jullie er ook wat van krijgen. En voor prentjes en foto's meen ik dat er wellicht via-via-via een of andere compressie toch een mogelijkheid inzit om jullie een walvisstaart te laten bewonderen.

Die hoort bij blog "Ucluelet" , daar zit de commentaar !

A bientôt !

Donderdag marktdag

... in Pignans. De groeten naar Herman en Maj zijn doorgegeven, ze zenden hietbij die van hen, de beste dan nog wel, en voor Marco Polo zijn die van Armand Beyers erbij - die beweert nog met M P in de klas te hebben gezeten . Wat is de wereld klein zouden velen zeggen.

Of ik het al terug gewoon ben in Europa , Danythepany ? Ja, in zoverre het gaat van terug wat langer te slapen dan na de vlucht terug - jetlag had me toch enigszins bij de lurven. Nee wat betreft het niet zien rondlopen van mensen met koffiebekers . Ja wat betreft de kwaliteit van de koffie hier : doe mij maar "un petit café" of "une noisette" - petit café met een lekske melk ! Binnenkort mijn recept voor frikadellenkoek-aludes , maar seffens eerst naar de markt om tapenade en anchoïade en olijfkes en wat fruit, plus een apero-tje samen met de Beyersen.

Eind van de maand is Peterpijnpit voor een tiental dagen in Belgianistan, en hoopt van jullie op een of andere wijze te mogen begroeten, alvast een zonnige groet nu, en nog eens proberen een totempje mee te sturen ... de walvissen blijken te groot van bestand, ik zal eens trachten ze wat in te snoeren, één dezer dagen !

Nacht und nebel

Want de nebel is er na een fikse regenbui vanavond , en dat het nacht is kan gezien worden aan het tijdstip van versturen. Ik blijf proberen een foto te sturen, forget about the totem-poles, get ready for ...

Toverij ?

Of zwarte magie. Hekserij misschien. Het Zwarte Oog wellicht. Buitenaardse invloed kan ook. Of simpelweg onhandigheid van mijnentwege - het meest waarschijnlijke - en toch ga ik nog eens proberen te slagen in de verzending van die TOTEMPALEN !

Nog eens eentje ?

Vorige maal met haken en ogen toch foto's weggekregen, en aangekomen blijkbaar, maar de verklaring klopte niet helemaal - zicht op oceaan terwijl de twee stappers boven op Mount Seymour staan, en het water niet te zien is ... Vergeef mij, en hopelijk deze keer beter!
Totempalen in Stanley Park , tenminste dat is de bedoeling dat die doorgestuurd worden. Op hoop van zegen dus !

Nog eentje ?

Of de vorige er geraakt is ? Hopelijk wel, een x-de poging om een prentje op te sturen ... dit hier geeft jullie een idee van het zicht op de oceaan vanop Even en Anne's terras.
En als het nu lukt, ja dan vrees ik dat ik vorige keren iets over het oog heb gezien , en moet ik misschien toch maar eens aan een andere bril gaan denken!
Beste groeten uit Pignans, ook van Herman en Maj Beyers die hier op het moment op vakantie zijn .

Zou dit het zijn ? Het doorstuurmysterie is nog steeds even groot voor mij , ook al zei een boodschap daarnet "uw beeld wordt doorgestuurd naar blogger - wie weet lukt het nog !

A la prochaine !

Tweede poging vanuit Pignans

... om toch een foto of twee te kunnen sturen - eindelijk denken jullie, maar ik ook.

Vorige vrijdag hier terug aangeland, na "voorspoedige" vluchten Van-London en dan London-Bxl , om vrijdag Zaventem te laten liggen richting Hyères ( Toulon-St.Tropez heet dat zogezegd, maar het ligt in Hyères, vlak aan zee).

En nu eens proberen die foto weg te krijgen !

Verbetering

... ergens is er een woord tekort, in de zin : voor wie er aan denkt van BC te bezoeken zit het woord er nu wel in.

Mijn vrienedn Even en Anne zijn net thuis na een dag vergaderen, ik stop er voor deze keer mee. En : take care !

Na Kelowna

... het beloofde stukske over eten, zoals gevraagd door Signor Spaghetti, aka Guy W.
En geloof het of niet, dit begint bij ... drinken !

Waar of wanneer , op elk uur van de dag, en dikwijls ook nog ergens op een onmogelijk uur van de nacht zie je Canadezen van allerlei pluimage (hier lopen er nogal wat van Aziatische oorsprong rond, Chinezen, Japanners, Philippijners, Indiazen en Pakistarianen want velen onder hen zijn niet helemaal "raszuiver" meer - vergeef me het rare woord , ik vind er zo gauw geen beter) ja, hoe nu zie ik al in tekstballonnetjes boven jullie vragende blikken verschijnen.

Met een soortement combinatie van een heel grote koffiekop en een thermosfleske, of met een enorme kartonnen beker waarop een deksel met een klein gaatje erin , en voornoemde vloeistofhouders gevuld met koffie. En wat voor koffie ! Vrij juist van kleur, maar zonder enige zweem van aroma ... de bonen worden vermoedelijk lichtbruin gebrand en grof tot zeer grof gemalen, afijn , iedereen heeft al gesnapt dat je hier niet zo maar ergens een goei espressootje of 'un petit cafe' moet verwachten! Voor wie op cafe een accent wil, die zal er zelf voor moeten zorgen, ook die dingen zitten niet dadelijk onder handbereik !

En nu naar "da food" of "la bouffe" of "le tchop" (zo heetten ze dat in Congo in vroegere tijden toch). Laat me jullie die aan BC bezoeken alvast geruststellen : ze,we,laat ons zeggen wie er even op let kan hier heel goed, lekker, gezond,vers, gevarieerd eten. En wat erg leuk is : er wodt vrolijk gecombineerd tussen de eetstijlen van voornoemde volkeren, plus nog een paar meer, want over Griekenlanders en Italisten heb ik het nog niet gehad. Ook al wonen hier ook nogal wat Duitsmannen en hier en daar een Viking ( Even is zelfs trots op die naam ! ) hun bijdrage tot het culinaire beperkt zich voornamelijk tot het hebben ingevoerd van bierglazen met inhoudsmaten gaande tot twee liter.

Voor wie graag weet wat er hier echt speciaal is , zeg maar half nationaal gerecht : "fish and chips" van verse heilbot en vers gesneden frietjes . Zalm in vele uitvoeringen, krabben met poten van dertig centimeter, gegrilde steaks op de barbecue, home-made pies en uiteindelijk is de wijn die om en rond Kelowna gemaakt wordt nog niet van de slechtste - ook al is wijn hier wel een stuk duurder dan in Europa, zelfs de inlandse. De trip naar Kelowna - zo ongeveer driehonderzestig kilometer hier vandaan - heeft me een goed idee van afstanden hier gegeven : op de kaart lijkt het niks, en je rijdt en je rijdt (mag dat met een "t" Aloysius, of moet dat eiegenlijk ?) en je blijft rijden tot je plots de bergen uit, en de prairie in bent. Van prairie gesproken : midden tussen Van en Kelowna ligt er een decor voor hedendaagse cowboy -en - girls , genaamd Merrit (Capital of Canadian Country Music), gesierd met rechte straten, heeeeeeeel grote trucks, dronken Indianen, stoere knapen op high-heeled boots, restaurants waar je "chinees smorgasbord" kan gaan eten en waar de koffie nog minder dan minder is. Eenmaal Merriut aangedaan wil je er zelfs niet meer gaan benzine bijvullen ...

In Kelowna , dat aan een lang meer ligt, en heel erg geliefd is bij gepensioneerde Canadezen wegens het zonnige klimaat en de skigebieden vlakbij, kreeg ik de gelegenheid van een "salmon-run" mee te maken - de zalmen komen er voor het nageslacht zorgen, en gaan dan meestal dood wegens uitputting na hun lange reis en de vele watervallen die ze moeten overwinnen, mitsgaders (zo zou "De Schoolmeester", een bewonderenswaardig beoefenaar van de rijmelarij uit de negentiende eeuw het ook hebben uitgedrukt) mitsgaders dus het gevaar dat beren en adelaars ook nog eens uitmaken, want die knapen lusten niet een maar een hele boel zalmen !

Zo, dit was het na een enigszins mindere dag : ik heb een waske 'geslagen', ben naar de Universiteit gescooterd om er te ontdekken dat het Museum voor Anthropologie op maandag gesloten is - had ik dat maar geweten ! Ik zal dan maar de benzinetank terug vullen en morgen opnieuw eropaf ( 1 woord, 2 of 3 ?)want ik wil heel graag de werken van Bill Reid en andere first nations-kunstenaars gaan bezichtigen. Op hoop van zegen dus maar!

Back in Town

Na bangelijke dagen in Tofino en Ucluelet (check their websites ) terug bij Even thuis in Vancouver. Straks naar Kelowna, BC's wijngebied (curieus natuurlijk) voor twee nachten en dagen.

Eerst avonturen in voornoemde plaatsen - foto's zal ik op de spot zetten als ik volgende week terug thuis ben , misschien kan zelfs een videooke. Tofino is bijna magisch-mooi als het goed weer is - en dat was het : zonnig, niet te fris, volop licht en kleur ... Overal verwijzingen naar aktiviteiten als zalmvissen, whale-watching, golfsurfen, hikes op de stranden en in de bossen, fietstochten en kayakvaren, op zee zowel als in de baaien en tussen de eilanden. Ik moet er zeker nog terug heen !

De rit van Nanaimo waar de ferry aankwam naar Tofino bleek langer te duren dan voorspeld - er waren wegenwerken aan de gang, en de weg is kronkelig, en die amerikaanse auto's met hun stomme automatische versnellingsbakken zijn zo log dat je sowieso al amper voelt wat dat machien doet ...

Goeie B&B gevonden - landlady from New-Zealand, surfster, vond Tofino het einde want je kan er heel het jaar door goeie spots vinden, er wonen geen haaien en alleen de zeeotters zouden eens een beet naar je kunnen doen als je ze ambeteert. Die beesten wonen daar al langer dan mensen , dus ...

's Anderendaags twee wandelingen, een op Meares Island "Big Tree Hike" langs een boardwalk midden in het Noordelijke Regenwoud - 4,5 meter water per jaar ... - met als oudste wezen daar een boom die vijftienhonderd jaar oud is - met acht man eromheen , hand in hand, heb je zo ongeveer zijn omtrek ... En zo staan er daar tientallen. Na de middag (fish and chips) langs het strand met de Pacic vlakbij, heel vreedzaam , anders dan in de winter en lente>

Eergisteren naar Ucluelet voor een trip per zodiac naar de Broken Group islands, zeehonden tot in het haventje, na een kleine twintig minuten de eerste wolk van een grijze walvis boven het water - als het beest uitademt kan je dat van ver merken - en dan het spektakel van een lange grijs-gevlekte rug en staart die door het water glijdt - er is geen beter woord dan glijdt voor het bewegen van die dieren.

Verder naar zeeleeuwen-verblijf, die hebben blijkbaar allemaal een soort van klaxon om te converseren, en dan opnieuw walvissen, bultruggen deze keer - hebben een soort kleine vin op hun rug - eerst een paar op een goeie honderd tot honderdvijftig meter
die regelmatig boven kwamen- en dan een moeder met haar jong die aan het vissen jagen waren, samen, wat de skipper-gids nog nooit had meegemaakt - en die waren zo aardig van zich op minder dan vijfentwintig meter te tonen... Foto's ? Ruggen maar geen koppen of staarten - die zaten onderwater wanneer ik op het knopke drukte ...
Mijn reis kon al niet kapot, maar dit meemaken ...

Gisteren eens gaan kijken in de galerijtjes in Tofino, een boek van Roy Henry Vickers gekocht - opzoeken via Google - en dan terug naar Nanaimo via Cathedral Grove, een reservaat waar de hoogste Douglas-den vijfentachtig meter hoog is, en waar er op een paar vierkante meter wel vier tot vijf naast elkaar staan. Wie zei er daar "ongelooflijk" ?

En seffens met Even naar Kelowna, maar dat vertel ik volgende keer !

Take care, all of you !

Ucluelet

Na de Humpbacks van deze namiddag ben ik zeer curieus om mijn fotokes te zien, en mijn net-tijd is bijna op , dus in het kort : bootnamiddag naar Broken Group Islands - zeeleeuwen, zeehonden, vogels maar voornamelijk walvissen

Van Zondagnamiddag naar ...

Van Isle morgen , na nog eens een soccermatch straks met Even - de Vancouver Whitecaps spelen de play-offs hier en hopen te winnen maar het zullen die van Montreal wel worden waarschijnlijk. But ... you never know !

Vandaag een korte hike in Lyle Valley gemaakt, met Even en de tweeling, over een hangbruggeske zo'n twintig meter boven het water van de bergstroom die van Mount Seymour naar beneden komt, over de rotsen en door het bos, picknick temidden het water (nu stillekes tussen de rotsen door , in de lente zeker en vast bruisend en niet te bevaren, zelfs als je een meester bent in een kayak.

Morgen keer ik terug naar Vancouver Island, mijn plannen zijn wat aangepast, ik ga eerder de Pacific van dichterbij bekijken, Tofino en Clayotchoc Bay in het westen daar, gezien de plannen om de Rockies over een jaar of twee te gaan doorkruisen. Ik zal er maar even bijvoegen dat deze kant van de wereld me zeer sterk bevalt, niet in het minst omwille van de ruimte zelf als om de openheid van heel veel mensen die je hier ontmoet. Meer nieuws later, nu nog wat gaan lezen over de Haida en de Kwakwaka'wakw en andere Tsimshian-shamaans, totems, chiefs en legenden.

Jullie worden van hieruit een hartelijk "See you " gewenst , tot binnenkort en "Houwdoe" voor die van Essen !

Na Vancouver Island

Hier is het weer een beetje opgeklaard, wat grijzig vandaag - het kan moeilijk alle dagen kermis zijn ...

Als ik "hier" schrijf betekent dat ik terug in Eevn en Anne's huis ben aangeland, na de trip naar Van Isle waar het ook alweer "splendid" was. Eergisteren na een rit per scooter door het eerder drukke Vancouver over Lion's Gate brug en door Stanley Park samen met Ian Bridge (another women's soccer coach, and a very nice person) de ferry op naar Vancouver Island. Anderhalf uur wachten, with a nice cup of coffee in the sunshine, en dan doorheen de eilandjes tussen de stad en "het grootste eiland van Noord-Amerika" richting Victoria, ooit hoofdstad van British Columbia, en "very British indeed" .

Onderweg naar Ian's huis , toch ook weeral een kleine vijftig kilometer, dinner at the Oceanview Inn, zicht op de baai en heel lekkere vissoep-BC-style , ze heten die hier "chowder" en behalve clams, oesters, stukjes vis van allerlei aard zitten er ook stukjes aardappel en uiteraard kruiden in. Het eten valt eerlijk gezegd ongelooflijk goed mee, als je niet "amerikaans" wil eten is dat absoluut geen probleem - allen moet je rekening houden met hun gevoel voor hoeveelheden : een cappucino hier zijn er zowat vier in een en dezelfde kop ginderachetr in Europa ...

Na de nodige nachtrust ( ik heb geen last van te weinig mogen slapen ... ) gisteren naar Victoria want de visvriend van Ian had een andere afspraak - hopelijk heeft hij wat aan de haak geslagen - zodat het zalmvissen voor een andere keer zal zijn. Ik heb het me evenwel niet beklaagd want het Royal B C Museum is bijzonder levendig , en de sectie over de "First Nations" , zijnde de oorspronkelijke bewoners van dit deel van Canada, is indrukwekkend mooi en verhelderend. De foto's die ik later op deze plaats hoop te kunnen zetten zullen er enig gedacht kunnen van geven. Voor mij in ieder geval ging er nog maar eens een deur open die op ver- en bewondering uitgaf, en de paar boeken die ik nadien in de shop heb gevonden krijgen een goed plaatske - en er zijn er enkele bij met verhalen en tekeningen waar Yke, Noa en Corto nog mee van zullen kunnen genieten ...

Na nog maar eens seafood-lunch (verse oesterkes en verse heilbot en "local cheese") Ian's hond gaan ophalen bij mom and dad , en dan richting Butchard's Garden, zeer mooi, zeer groot, zeer gevarieerd, honderd-en-een jaar oud met voor mij "top of the bill" de Japanse tuin met een schat aan esdoorns, pijnbomen , bamboe's en vreemd gevormde 'cryptomeria's', waarvan ik niet eens de nederlandse naam ken ( Google maar eens Wouth ).

Over de verse avondzalm zwijg ik, over de nachtrust ook, boswandeling vanmorgen in een licht regentje, en na de middag ( lunch : chowder , oesters, heilbot ...) met een "floatplane" vanuit Victoria Harbour recht naar Vancouver gevlogen - en daar de wolken nogal laag hingen vlogen we op zowat vijf- tot zeshonderd meter over de zeearm die beide plaatsen verbindt. Les, een andere kennis hier had het zo geregeld dat deze jongen naast de piloot mocht plaats nemen - ik hoop dat mijn videooke behoorlijk uitvalt - en het binnenvliegen van Vancouver over Stanley Park en tussen de buildings door wil ik best nog wel eens overdoen !

Wat er morgen op het programma staat weet ik nog niet zo best, we zien wel, en dat is misschien ook een goeie aanduiding voor hoe het leven hier verloopt : laid back maar anderzijds wel correct, heel vriendelijk en informeel . Wat je waarschijnlijk het dikwijlst op een dag te horen krijgt is "How you're doing ?" tenzij het "Nice to meet you " is !

So, to all of you : " How you're doing ?" ...

Vancouver BC

Het is me toch al gelukt van op mijn blogspot-systeem te geraken, vandaar een wat langer verhaal als alles goed gaat.

Dat ik heel goed ontvangen ben bij Even en Anne mag nog wel eens onderstreept worden, ook al stond Even me op te wachten op de luchthaven daar waar binnenlandse vluchten aankomen, en ik stond/zat/lag/hing een verdieping lager... Een telefoontje na een uurke of twee bracht de oplossing.

De eerste dagen werden dagen van kennismaking met het leven hier, de stad zelf en buren en vrienden. Daar hoorde onder meer een voetbaltraining van de achtjarige tweeling Hedvig en Tora bij, een paar wandelingen in de buurt en langs het strand - Even's huis geeft uit op de Pacific en ligt in een zeer groene zone. De bomen hier , ook in het hartje van de stad zijn onwaarschijnlijk hoog en dik, en de huizen hier in West-Van staan ofwel aan het strand ofwel tegen de bergwand aan. Resultaat : de zwarte beren komen gewoon je garage binnen als ze niet gesloten is natuurlijk. Een van Even's buren heeft onlangs een beer in zijn tuin "gevonden" die sterke interesse hd in zijn japanse karpers ... misschien makkelijker te pakken dan de zalmen die aan hun trek beginnen. Dat schouwspel is voor een van deze dagen.

Zondag was voetbalwedstrijddag, mijn gastheer is niet zomaar trainer natuurlijk, hij moet op de hoogte blijven en zijn relaties onderhouden ...

Maandag een paar uren de bergen in - hier achter het hoekske zal ik maar zeggen, Mount Seymour op - helaas kwamen de grijze wolken uit het Noord-Oosten het zicht op de stad en de vele zee-armen en eilandjes verstoren. En dan gisteren met de fiets naar Stanley Park - ligt midden in de stad, is zowat zesendertig keer zo groot als "'t paarrek van tstad" en de dikste boom heeft een omtrek van twee-en-twintig meter. Er staan ook een reeks prachtige totempalen en er wordt heel veel gesport - iets wat hier erg veel in openlucht gebeurd.

Vandaag trek ik per boot met Ian Bridge, een van Even's collega's mee naar Vancouver eiland om er een paar dagen te blijven, en met het watervliegtuig terug volgende vrijdag.

Meer daarover later, laat het allemaal smaken, profiteer van het weer als het goed is, en "see you in a couple of days" .

Pijnpittennieuws recht uit Pignans

Pijnpittennieuws

Reisnieuws

Vandaag nog Pignans, morgen Hyères-Brussel, Tom, Sofie en Corto gaan bezoeken, om donderdag via Londen tot in Vancouver - BC - Canada te geraken. Hopelijk weet ik daar hoe ik foto's op dit scherm (en dat van mogelijke lezers) te krijgen.

Pijnpittennieuws

PijnpittennieuwsMaandag 5 sepetmber - Morgen vliegen naar Brussel, Corto ,Tom en Sofie groeten, en donderdag 8 naar Vancouver ! Pignans wordt ingeruild voor Brits Columbia - mijn vrienden daar zorgen voor een ongelofelijke ontvangst, en ik hoop van een paar foto's te kunnen verzorgen ! Tot één dezer dagen.

Waarom die naam ?

Omdat er nogal duidelijk een verband is tussen de naam van, het dorp waar ik woon en pijnpitten en omdat al wat ik voorheen bedacht had niet geaccepteerd werd door ik weet niet welke computer.
Een volgende berichtje wordt wel langer, nu "moet" ik naar de markt die hier in Pignans op donderdag valt.
Gegroet.