Einde april, blauw, geel en roze.

Blauw zijn de irissen in de tuin, geel de kleine kruipende helianthemums ( h. lavandulifolium voor wie het helemaal weten wil) en roze zijn de kruipende silenes van de laatste foto . Juiste naam komt wel bij een volgende gelegenheid , er zijn namelijk nogal wat soorten die goed op elkaar gelijken.

Herman's Verjaardag

... werd gevierd met ... dat kunnen jullie lezers allicht vermoeden, lekker eten - en met als bekroning van een vriendenmaal eigengebakken appeltaart - met alle lof voor Marie-Louise die me beloofde van er eens ééntje samen te bakken - dan kan ik dat ook voor een komende gelegenheid.



En dat er kenners in de buurt waren moge blijken uit volgende foto's.






En na die lekkernij en een wandelingetje in de buurt werd er afgesproken dat we hem zouden meenemen - of liever dat hij ons zou brengen naar een plekje dat hier de laatste tijd al eens meer te zien is geweest - het Bois de Rouquan waar ik nog wel terug heen wou. En al waren heel veel irissen uitgebloeid, dan waren de vlinderlavendels er wel, en de Serapias die bij een vorige blog horen. Vandaag priemden weer andere orchideeën omhoog , meestal in de buurt van de overgebleven plassen of beekjes.


href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaAbKh04FtQqjY_2FR52arZfyCY2v_0l2NkXkYcKpw-nGXcnGjuk6G4exTJ_yJQXfOpLd_likFzfAdSYrB8MMeIA1ptPxB6d-VCCYl1lEmayPr5MbxiqqnAdrEvMHuQ8C4Gvjy/s1600-h/Hverjaart4.JPG">




Orchis laxiflora heet ze in het latijn, of zoiets als "orchidee met losse bloemen" - niet echt mooi als naam, maar hij heeft dan wel het voordeel van duidelijk te zijn.

Les Adrets Nord

Een beetje eigenaardige combinatie in de titel van deze blog. Un adret is namelijk de zijde van een heuvel of berg die naar de zon gekeerd is. Waar komt dan die toevoeging "nord" dan vandaan ? Heel eenvoudig , er is ook nog wat lager op dezelfde weg een plekje Les Adrets Sud ... Die weg loopt van Notre Dame des Anges naar Gonfaron, en ik wou daar heen voor een plekje waar ik vermoedde dat er nu al wel een paar orchideetjes zouden staan die hier bij mij in de buurt niet bloeien - en ja ze waren op post. Voor wie de bloem haar wetenschappelijke naam wil weten, ze heet Cephalantera longifolia en is een van de weinige echt witte orchideesoorten uit de Middellandse Zee-regio

Als je de eerste foto vergroot, kan je ongeveer in het midden aan de horizon nog een paar besneeuwde Alpentoppen ontwaren en die moeten in vogelvlucht zeker meer dan honderd kilometer van hier liggen. Het had gisteren en vannacht nogal behoorlijk geregend wat de lucht helder gemaakt heeft, en die foto mogelijk !

Foire de Brignoles

Vele bewoners van de Bas-Var, en van de Moyen -Var ook trouwens, bezoeken graag Markten en Foren en diesmeren, en zo een enkele keer vindt men mij daar ook. Vooral wanneer Robert en zijn echtgenote me meenemen moet ik al wat zoeken naar een uitvlucht om niet te gaan. Dat het oorspronkelijk een Foire Agricole was is nog te merken aan een hangar met allerlei kleinvee en gevogelte, en aan de overvloed van allerlei grote, imposante machines voor het bewerken van de grond, voor het rondspuiten van allerhande zwavelverbindingen en pesticides en voor het oogsten van druiven en ander fruit .

Dat je niet zomaar onvoorbereid zo'n tocht aanvangt moge uit de eerste foto blijken. Robert moest toch eerst even zijn veters checken.




En het volgende beeld zal men misschien niet direkt met landbouw verbinden, ik vond het gewoon een mooie maquette van een typisch Middelandse Zee schip uit vervlogen tijden. Het moet niet altijd Expo 58 zijn ...




Top of the Bill vandaag wordt in het volgende beeld getoond - het Vaandel van de muziekvereniging van Sancta Maria a Monte , dat moet in de buurt van Pisa liggen en vertegenwoordigde vandaag Italië, speciaal in het zonnetje gezette gast. En hun prestaties zitten in het bijhorende videootje - let vooral op de meestappende kurketrekkers-en-schaar-muzikanten !

Alweer Bois de Rouquan

Vanmorgen had ik een boodschap te doen in de buurt van La Croix-Valmer en de terugweg liep niet zo heel ver van genoemd bos. Ook mijn camera was meegereisd, je weet maar nooit , en een beetje "omweg" daarvoor draaien mijn Yammeke en ik onze hand niet om. Dus, terug naar huis via het Bois de Rouquan, want ik wou de wilde tulpjes opzoeken die ik al wel opgemerkt had. Maar toen stonden ze nog niet volledig open.

Dus een kort wandelingetje, rots op en rots af, en daar bewoog iets - dat kon toch geen tulp of iris zijn - en zelf dan maar stilstaan tot we Messire Tortue, de landschildpad van Hermann, goed in beeld kregen.



En de Tulipa australis dan ? Ach, zeg maar liever zuidelijk "tulp-je", want heel groot is het niet, maar het geeft bijna evenveel licht als de zon ...




Waarvoor het Bois de Rouquan nog meer bekend is , dat is voor het bloempje op de laatste foto. Een wilde orchidee typisch voor dat landschap van "mares temporaires" ofte " tijdelijke plassen " - als het voldoende regent blijven ze enige tijd gevuld met water maar verliezen dit stilaan omwille van de warmte.



Haar naam ? Serapias neglecta , ook al vind ik ze helemaal niet om te verwaarlozen !

Nog eens "Bois de Rouquan"

Deze voormiddag was de zon van de partij om het Bois de Rouquan,op de weg naar Vidauban, nog eens op te zoeken. Het was daar dat de gele irisjes uit mijn tuin "gevonden" werden vorige herfst.

Ik wist wel dat er niet alleen gele konden gevonden worden, maar toen ze "meekwamen" kon ik niet zien van welke kleur ze waren. Nu viel dat natuurlijk "tamelijk" mee ...

Ik vermoed dat er in de herfst nog eens een expeditie wordt georganiseerd ... en ik beloof hierbij dat er veel meer zullen blijven staan dan er meegenomen worden !






En de zon bleef ook deze namiddag schijnen, wat me toeliet van de fiets-met-verende-voorvork eens goed uit te testen op het pad van "Les trois Evêchés" hier aan de overkant van de heuvel. Resultaat : geen pijnlijke polsen meer, transformatie gelukt dus.

Nu in de tuin

Deze titel klinkt bijna als een foldertitel voor een grootwarenhuis, ik weet het wel. Maar het woordje "nu" vond ik essentieel, want misschien zijn ze er morgen al niet meer - irissen zijn inderdaad nogal fragiel. En daarom delen we ze dan ook maar mee als ze er zijn !






Het bloempje hierboven is er eentje van de reeks "Iris lutescens" of ook wel "nana" of dwergirissen die ik vorige herfst in de buurt van het Bois de Rouquan gevonden heb, terwijl de tweede, van gewone grootte, een beetje overal in het wild groeit. Ze heet iris germanica maar voelt zich in heel de Provence bijzonder in haar schik.

Mijn fiets

... had een uitstapje bij de fietsenmaker verdiend, of liever hij had me bij de laatste "Ronde van Les Trois Evêchés" goed laten voelen dat dat uitstapje nodig was. Die "Ronde" is gewoon de rit rond de heuvel hier vlak tegenover mijn huis -over de baan een paar kilometer klimmen richting Flassans, dan een tweede stukje vlak, nog even asfalt, en dan wordt het én klimmen over een paar kilometer én over zand-en stenen. Tot hier toe alles okee en goed te doen.

Volgt een stuk van zowat vier kilometer vals vlak naar beneden, gevolgd door een tweetal kilometer echt naar beneden , nog altijd bosweg met overal keien en stenen, tenzij ... tenzij ik naar Carnoules afbuig. Dan gaat het steil naar beneden over een betonpad dat overlangs gegroefd is zodat auto's er toch kunnen van gebruik maken. En op al die stukken naar beneden kregen mijn polsen het zwaarder en zwaarder te verduren. Dus een bezoek aan de fietsenmaker drong zich op om aan een afgeveerde vork te geraken.

En zo zien jullie hoe mijn fiets er uitzag , hangend aan een soort pilaar en ontdaan van zijn voorvork. Die kan nog wel eens dienen bij een maxi-barbecue ...




De fietsenmaker gaf me zowel zijn e-mail-adres als permissie voor een paar portretjes.

Le voici donc !



En nog eentje "pour la bonne bouche".



En hier staat hij, helemaal uitgerust, hij is klaar voor de tocht - nu ik nog ...



... bij een volgende blog impressies van hoe hij zich gedraagt ...

Noordwaarts

Naar het noorden van de Var ging het vandaag, langs Le Luc naar Le Muy vooreerst, dat is bekend gebied en daar maken we niet veel woorden aan vuil. Van le Muy ging het via de Gorges de Pennafort naar Callas. Echt hoog zijn we nog niet, amper hoger dan waar ik woon. Maar het landschap is al helemaal anders geworden.





Na Callas stijgen we stilaan hoger, we rijden door Bargemon , laten het liggen en klimmen naar een goeie 900 meter tot op de Col du Bel Homme - een plekje om een zelfportret te maken dacht ik zo ... van achteren gezien kon het nog juist - daar helemaal beneden in de vlakte ligt genoemd Bargemon.




Door het militaire gebied van Canjuers bracht mijne Yam me naar Castellane via een stukje Route Napoléon. Bij aankomst was het middag, dus tijd voor een hapje, en tijd voor gezegde Yam om wat te verbroederen met Honda's en KTM's en Suzuki's want het leek wel of een groot deel van al wat op een motor rijdt in de Var, de Alpes de Haute Provence, de Alpes Maritimes en de Bouches du Rhône er rendez-vous had. We hebben richting Verdon nogal een keer onze linkerhand moeten opsteken !



Richting Verdon dus, en een korte pauze bij de Couloir Samson, waar ik ooit nog een winterwandeling maakte - wie mijn blog al langer volgt , herinnert sich misschien nog wel de enorme ijspinnen die toen aan de rots hingen - dat moet begin 2006 geweest zijn , nog wel te vinden op het blogarchief... Maar vandaag was het heel wat minder koud, en mooi zonnig , vandaar dus ... geen ijspinnen in de Couloir Samson , maar lente-groen.





Via Moustiers naar Aups, van Aups naar Carcės en van Carcės naar huis - zowat driehonderd kilometer op de teller, echt niet moe en een prachtige dag gehad. Er rest me nog jullie allen de beste groeten uit de Var te sturen.

Centranthus calcitrapa

... heb ik al eens "opgevoerd" in mijn blog , maar gisteren ontdekte ik achteraan in de tuin een "kolonietje" van deze mooie bloempjes en 'k wou ze graag nog eens met jullie delen - ze hebben blijkbaar niet geleden van het "tuinkonijn" dat in hun buurt nogal huisgehouden heeft op zoek naar een plek om een hol of pijp te graven - misschien hebben de keutels die het beestje er achtergelaten heeft wel voor bruikbare mest gezorgd ...





Och ja, de naam calcitrapa verwijst naar een soort knots of goedendag, doch ik stuur jullie een goedenavond!

Samen in Brussel ...

vorig weekend, en met goed weer, moesten de drie "de Withjes" er natuurlijk even op uit. En daar de Marollen een hele tijd de woonplaats van de tweede in de rij, Tom, geweest is lag het voor de hand dat we daar zouden belanden. Er is altijd wel wat te beleven of iemand te ontmoeten. Vooral als je vroeg genoeg bent op het Vossenplein , waar op zaterdag en zondag wel wat meer brocante en wat minder brol uitgestald wordt.








En waar je geregeld onze Corto's peter ontmoeten kan, Kurt De Ruyter. Behalve fotograaf is hij ook nog Marollien d'adoption, geeft hij boeken uit en zijn laatste werk naar ik meen te hebben begrepen is precies een Gids voor de Marollen . Dat je dan ook een link naar zijn werk vind is maar normaal. Dus ... gaan kijken op www.kurtderuyter.be

Een klok

...wou ik proberen hierbij te zetten - poging gelukt ? Of toch niet ? Spannend