... en deze twee ...

... mogen er ook nog bij. Niet genoeg plaats was er op de vorige blog, dan maar een nieuwe beginnen !

Opendeurdag bij ...

Danny Vandeput, vriend van Tom en Sofie die zijn recente werk toonde in zijn atelier. De foto's van zijn beelden hebben uiteraard niet de kracht van de beelden zelf, maar 'k wou jullie toch een idee geven van hoe hij met ijzer en vuur en toewijding de ruimte waar zijn beelden staan een andere dimensie geeft.

Eindelijk ?

Dat zal al wel eens een trouwe bezoeker gedacht hebben ... Maar ja, de voorbije maanden zijn erg druk geweest, zo druk dat er wel op mijn f-book foto's beland zijn, maar bloggen dat kwam er niet van. En zelfs, deze keer is het via een omweggetje dat ik nieuws stuur. Onzen Tom, broer Ben en twee vrienden, Dirk en Hans hebben namelijk de ongelooflijke prestatie geleverd van 100 kilometer in de Hoge Venen af te leggen - in ploeg, en dit tijdens de Oxfam Trailwalker die vorig week-end plaats had. Het verslag van de krant en van de VRT geeft enig idee van wat ze gepresteerd hebben. Ik verwijs dan ook graag naar die hun site. www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/120826_Oxfam_Trailwalker www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120826_104

Le Lac Redon ...

...is dat plekje tussen hier en Flassans waar ik nu en dan eens moet gaan kijken wat er groeit en bloeit. Toen ik er aanlandde een paar dagen geleden hoorde ik al van op enige afstand belletjes rinkelen. Een flinke kudde schapen was er aan het grazen, wat het prentje alleen maar mooier maakte. Tijd om de panorama-functie van mijn Pentaxke nog eens in te schakelen. Maar op dat Pentaxke zit er ook een macro-functie, wat dan weer andere beelden mogelijk maakt. Zoals het prentje van de Anacamptis pyramidalis hieronder. Dit terzijde, eigenlijk zou ze niet "pyramidalis" moeten heten, de bloeiwijze is veeleer kegelvormig te noemen, maar een schoonheid blijft het wel. En ook de "Onobrychis saxatilis" kwam ik die namiddag tegen. Een naam in het Nederlands ? Esparcette vond ik ergens, rode hanenkam ergens anders (voor onobrychis crista-galli dan toch, wat een verwante soort moet zijn). Die twee groeien er langs de bosrand , een beetje in de schaduw terwijl de Iberis of scheefbloem volop in de zon staat te bloeien, en daar dan ook visite krijgt van zowel "gestipte" als "gevlekte" bezoekers. Wat de naam is van bovenstaande kevertjes ? Geen idee, 'k heb geen boekske om dat te vinden ...

Mei is ook ...

... de maand waarin er vanalles bloeit, en alles wat bloeit naar de zon uitkijkt.

Deze Anthemis tinctoria is een zonnetje op zich.

De Orobanche caryophylla is dan weer een echte parasiet, maar ook die hebben een plaatske in mijn tuin .

En dit is een echte "wilde" orchidee, Cephalanthera rubra, die wel liever in de schaduw staat, maar om schaduw te hebben ... is er zon nodig natuurlijk.

Deze morgen ...

... zag de tuin eruit zoals het prentje toont. Altijd weer zit of sta ik te kijken van wat er allemaal bloeit - deze keer geen detailfoto's, maar een panoramisch zicht vanop de terrastafel.

Deze twee ...

... wou ik jullie toch ook niet onthouden ... en misschien sturen mijn tochtgenoten ook nog wel een van hun impressies door. Dan heb ik weer eens een gastblogger ! Zou ik zeker tof vinden ... afwachten dus !

Boshyacinthen ...

... en speenkruid en bosanemoontjes groeien met heel velen in het Hallerbos, in Halle dwaar waar BHV onder meer over gaat ... en waar Witse boeven opspoorde. Wij zijn voor de hyacinthen gegaan - die met miljoenen staan mooi te zijn !

De Piste du Fédon ...

... loopt hier een eindje van Pijnpittendorp vandaan over de heuvels in het zuiden.  En al lang wou ik daar eens naartoe. De eerste "zomeruurdag" leek me hiervoor best geschikt, nog niet te warm, mooi helder weer ... dus stapschoenen aangetrokken en op weg.  Van 220 meter hoogte naar 143 waar de Réal Rimauret de Réal Martin opzoekt was het nog dalen.  Maar 'k moest naar de bijna 400 meter hoogte van de Fédon , dus dat werd stijgen ... tot ik boven was.

Tussen de kurkeiken door kan je in de verte Pijnpittendorp zien liggen - en dat er daarboven flink wat struiken en heesters zijn weggehaald deze winter is ook duidelijk te merken. Over de afdaling kan ik kort zijn : minder goede weg dan naar boven, en op sommige plekken vrij steil ... zodat "het" pintje thuis me al gauw naar een tweede deed reiken !

Voor een Franse zondag ...

... werd ik gisteren uitgenodigd door Marie-Jo en Claude, mijn overburen.  Ze wilden al zo lang graag de studio tonen die ze een half jaar geleden kochten in Tamaris, deelgemeente van La Seyne.  En na een tocht rond de baai van Toulon,  plus een babbeltje met een van de bewoners van het gebouw waar hun studio deel van uitmaakt ( we zijn in Frankrijk !), reden we richting Le Pin-Roland en Saint-Mandrier, op het schiereiland dat zowat de baai van Toulon afsluit. Ze zijn van plan daar een benedenverdieping of huisje op de kop te tikken, eens hun woning hier verkocht is, en wilden nog eens op verkenning.

Een wandelingske langs het water , voorbij het monumentje ter herinnering aan de soldaten die in het Oosten gevochten hadden - klein, want ze hebben er niet veel gewonnen - en dan was het tijd voor apero en lunch -  tarbot met beurre blanc, en crême brûlée als nagerecht. Lekker ?  Natuurlijk !

Hoe het er daar uitziet ? En, voor wie ze niet kent, hoe zij er uitzien ? Foto's hierbij.

In het jachthaventje liggen ook de sloepen die dienen voor "les joutes nautiques", een soort van steekspel op het water.

Geef toe, nog veel klassieker als de herinneringsfoto hieronder kan het niet !

En een iets minder "klassiek" fotoke mag er toch ook nog bij  zeker ?

Een ander zondagritje ...

... dan dat van vorige keer heb ik daarnet afgerond.  Van Pijnpittendorp over Cabasse naar Le Val, en dan  op naar de eigenlijke bestemming : de Vallon Sourn nabij  Chateauvert.  De Argens heeft daar een mooie vallei geslepen , een plek waar je de waterspreeuw zou moeten kunnen ontmoeten, op voorwaarde dat hij zich laat zien natuurlijk.  En waar bijna het hele jaar door wel eens iemand tegen de rotswanden omhoog kruipt ... aan de kant die vrijgegeven is voor klimmers. De zuiderzijde van de kloof blijft onbetreden terrein, want die is beschermd natuurgebied.

En zo komt het dat de klimmers 's namiddags in ieder geval van het zonnetje kunnen genieten.

 

En ik die dacht ...

... deze namiddag even te gaan kijken of ik misschien deze week per fiets naar Notre Dame des Anges kon... heb dit plan maar even opzij gezet. Niks ergs ... de weg blijft er liggen, en hij kan er alleen maar minder glibberig op worden.

Gelukkig zaten er zo goed als nieuwe banden met goeie noppen op mijn "Little Red Honda" ... en had ik onbewust Yammeke op stal laten staan .

501...

... dat zou het aantal blogjes zijn, als ik de Blog-teller mag geloven.  

Is ook het getal dat bij mijn jeans hoort ...

En op de boom in foto drie stonden er zeker zoveel bloesems, dus waarom zou ik een andere titel gezocht hebben ?  Dat ze mooi afsteken tegen het intense blauw van de hemel maakt het plaatje volledig.  Blauw uit de Provence, en amandelbloesems, dat is het begin van de lente samen met de eerste wilde crocussen.

Nieuw sneeuwoffensief.

Ook hier in de toch nabije buurt van de Middellandse Zee heeft Vadertje Winter het blijkbaar  erg naar zijn zin.  Na een paar dagen en vooral nachten met behoorlijke vorst  zijn we nu weer toe aan een portie sneeuw ... niet genoeg om meteen skis te gaan opsnorren natuurlijk, wel genoeg om de tuin er heel anders dan meestal te doen uitzien.

Hopelijk valt er vannacht niet te veel meer bij, de mimosa-bomen en de bamboe kunnen er niet zo goed tegen , vorige week hingen ze nogal erg door , gelukkig kon ik de sneeuw er af schudden voor er teveel schade was. 'k Zal maar duimen op de goede afloop. 

Als het wintert ...

... moet er een vuurtje branden.  Voor het ogenblik is dat in de haard binnen.  En voor een vuurtje is er hout nodig, gelukkig is er nog voorraad.

Anderzijds is het mooi weer voor het ogenblik, en hangen er nog heel wat dode takken in het eikebomen. Die branden natuurlijk ook best, maar ze moeten wel uit de bomen gehaald worden...

En zo gebeurde het dat ik op de ladder stond en "opa's huisje" (zoals de kleinkinderen zeggen) vanuit een ongewoon standpunt te zien kreeg ... zoals wie dit leest ook al gemerkt heeft !