... is een beetje eigenaardige zandsteen-rotsformatie in de buurt van Toulon waar we deze week een wandel-klauter-klim-tocht gemaakt hebben. "We" zijnde Sofie en Tom, Corto en zijn neef Aion, nichtjes Arwen en Rooswen met hun papa Jaap en mama Kim. Van het geklauter heb ik niet veel beelden ... geen moment om met foto's bezig te zijn vond ik - 'k was al blij dat ik niet ergens eenzaam op een rots ben moeten achterblijven ... Een plotse opwelling van hoogtevrees , en dan zit je daar ! Maar met wat hulp ging dat over, en zo zijn we allen veilig en wel beneden geraakt.
Toen ik deze foto maakte was er voor mij nog geen sprake van "'t is hier akelig hoog" , en bij de volgende ook nog niet - vlak na de laatste was het zover ... trillende benen en niet meer verder geraken, tot Tom me kwam helpen. Het gekke is dat dit rare gevoel na een paar minuten helemaal weg was - gelukkig maar uiteraard !
4 comments:
Dat komt op als grote...
En toch goed dat het zo snel weer over is! River deep, mountain high... ik denk dat ik weet waar Pjottr's voorkeur naar uitgaat.
Misschien heeft het te maken met de oorkristallen die weer even op hol sloegen?
Toch weer knappe foto's.
Waar die "vertigo" vandaan komt weet ik echt niet , leuk is in ieder geval anders. Maar het rare gevoel is erg snel weggegaan, dus "Einde goed, al goed !"
hey papa in ieder geval een mooi reportaagke, en weeral een schoon avontuur om op terug te kijken!
Post a Comment